Harremanak pizti domestikatu bitxiak dira. Jaten eman behar zaie, ahalik eta gehien baina oso ozenki aipatu gabe. Ezin dezakegu inoiz ahaztuta utzi harreman-piztien jana, zeharo lur jota geratzen direlako... eta puntu honetara heldu ezkero zer? ba "aski da", "jarraituko dut", "aski da", "jarraituko dut", "aski da"... bitxilorearen petaloak kentzen. Zoritxarrez bitxiloreek petalo kopuru bakoitia dute. "Aski da"... orduan, eta gure harremana akabo.
Jaten eman izan banio, arreta gehiago jarri izan banu, bere platerrik gogokoena prestatu izan banio nire harreman-piztiari... orain errazak dirudite guzti horiek... gustura egingo genituzke, OSO gustura gainera. Baina lehen zen momentua. Eta lehen e passato. Puntu honetan ez dago konponbiderik ala bai? Auskalo, baina zerbaitek esaten dit normalean ez dagoela. Magiarik ez bada gertatzen behintzat. Magia deitzen diot ulergaitzak direlako momentu honek dituen irtenbideak. Magia existitzen al da?
Harremanak mendi errusiar ere badira. Jaten ematea gogorra, neketsua, zaila, luzea, konplikatua bada ere, beste batzutan ez da horrelakoa. Beste batzutan txirristan bera joatea bezain erreza eta zoragarria da. Horregatik zoratzen gaituzte harreman batzuek, mendi errusiarreko maldetan behera joatea gustuko dugulako. Emozioak, asmakizunak, planak, barreak, babestuta sentitzea, dena ondo joango dela pentsatuz. Harremanak horrelakoak dira, piztiari jaten ematea bezain neketsuak diren aldapekin, eta paregabeak diren txirristekin.
Bi metaforak egiazkoak direla uste dut. Ea egunen batean umeei seriean jartzen dieten pentsamendu hau, horrela tontoarena gutxiago egingo dute heldu bihurtzerakoan.
0 comments:
Post a Comment